Aandoenlijke beelden, natuurlijk. Maar Owuor, die een bericht plaatste op de website van Kwani!, een van de leukste literaire sites van Afrika, vraagt zich af waarop de Kenianen zo trots zijn. Zijn biologische vader liet zijn zoon in de steek en betaalde nooit alimentatie, schrijft Owuor. En hij verwijst naar de autobiografie van Obama, die memoreert meer van zijn vaders afwezigheid te hebben geleerd dan van zijn aanwezigheid.
Owuor moet ook weinig hebben van het charme offensief van de Keniaanse premier Odinga die Obama tot vier keer toe een donatie aan zou hebben geboden. Die Obama tot vier keer toe zou hebben geweigerd. In een reactie wijst een andere briefschrijver, KenyanPoet, er nog fijntjes op dat Obama’s Keniaanse opa zich fel verzette tegen de relatie van zijn zoon met een blanke vrouw. Dat zou het Luo-bloed vertroebelen. Een racist, dus.

We hebben geluk dat Obama over deze onverkwikkelijkheden zwijgt, schrijft Owuor. ‘Daar moeten we hem dankbaar voor zijn.’

Natuurlijk laten de euforische beelden uit Kenia me niet koud. Obama’s overwinning is die van alle non-racialisten in de wereld. Maar ook heb ik een bang vermoeden dat achter de euforie grote verwachtingen schuilgaan. Dat Obama in het dorp van zijn oma een shopping mall bouwt, dat hij de ontwikkelingshulp aan het land vertienvoudigt en studiebeurzen zal uitdelen aan alle Keniaanse jongeren van boven de 18. Maar de boodschap van Obama is een andere, in lijn met – ja, ik ga het optikken en nee, ik ben niet rechts geworden – the American Dream .
Obama’s overwinning is er vooral ook een op zwarte Amerikaanse leiders – en hun Afrikaanse brothers – die aan een voortbestaan van de pijn van de slavernij en de segregatie hun macht ontlenen. Interessant dat Jesse Jackson vannacht zijn tranen de vrije loop liep. Een jaar terug moest hij nog niets van Obama hebben. Idem Farrakhan, dito dominee Wright. De impact van Obama op een apatische zwarte massa in de Verenigde Staten is misschien nog wel groter geweest dan op de blanken die nu voor het eerst een kandidaat met een ‘dubbele nationaliteit’ kozen, zoals een Amerikaanse het vannacht uitdrukte. Daarmee omzeilde ze het woord ras.

Obama’s overwinning is er vooral een op de cultuur van het slachtofferschap. Ik hoop zo dat hij die boodschap ook in Afrika verspreidt.

Tijdens het signeren van de litho’s van haar Mandela portret herinnerde Marlene Dumas zich opeens wanneer ze het werk maakte: tijdens de lange verkiezingsnacht van 2004. Toen George W. Bush toch de verkiezingen won. Het lijkt nu een eeuwigheid, duizenden slachtoffers in Irak en een kredietcrisis geleden. Het was een tijd waarin het woord nationaliseren taboe was.
Een getekende droom – portrait of a young Nelson Mandela – waarop het licht van die bittere televisiebeelden toen zijn schaduwen wierp.
Zou Marlene vannacht opnieuw … ?

In 2006, tijdens zijn bezoek aan verschillende Afrikaanse landen, sprak Barack Obama in Khayelitsha (Kaapstad) met activisten van de Treatment Action Campaign In een besloten zitting die volgde op het officiele bezoek suggereerden de activisten dat hij zich kandidaat zou moeten stellen voor het Amerikaanse presidentschap…

Gemengde gevoelens over Mosiuoa Lekota, oud-minister van defensie en oprichter van een nieuwe partij in Zuid-Afrika. Bij een herdenkingsdienst voor Simon Nkoli, die in 1998 stierf, stal hij m’n hart. In eerlijke bewoordingen memoreerde hij de strijd die zich in de tweede helft van de jaren tachtig onder de aangeklaagden in het Delmas proces had afgespeeld. Ze waren allen politieke activisten beschuldigd van hoogverraad. Twee zwarte kameraden waren homoseksueel. Het was aanleiding voor heftige woordenwisselingen achter de gevangenismuren. Konden ze wel met hun handen van medegevangenen afblijven? Zou de afwijkende seksuele voorkeur niet gebruikt worden door de aanklagers van de staat? Lekota was daar lange tijd van overtuigd maar gaf zich uiteindelijk gewonnen. Of beter: hij werd zich bewust van zijn ongelijk. Dreigementen om de homoseksuele medestrijders uit de groep te gooien werden uiteindelijk ingetrokken. Simon’s homoseksualiteit verschafte hem uiteindelijk een sterk alibi – hij had op de dag van de vermeende moord een vergadering van een homogroep bijgewoond – en na vijf jaar in voorarrest te hebben gezeten, werd hij vrijgesproken.

Simon stierf in de Zuid-Afrikaanse zomer van 1998 aan Aids. Lekota zwaaide hem lof toe, de verdienste voor de vrijheid van homo’s te hebben gestreden … en te hebben gewonnen. ‘Toen we aan de onderhandelingstafel zaten met de onderdrukkers van het blanke minderheidsbewind keken we elkaar aan. We bespraken een overgangsgrondwet die discriminatie op grond van huidskleur zou verbieden. Moesten we nu onze kameraden die er een andere seksuele orientatie op nahielden, laten vallen. Nee, onze nieuw verworven vrijheid moest ook de hunne zijn.’
Hier sprak dus een man naar mijn hart.

In september j.l. viel Thabo Mbeki van zijn troon. In eerdere blogs heb ik betoogd hoe terecht ik dat vond. Lekota koos ervoor zijn leider te volgen en keerde niet in het nieuwe kabinet terug. Inmiddels heeft hij met oud-vakbondsleider Shilowa een nieuwe partij gevormd. Tijdens een ‘nationale conventie’ die afgelopen zaterdag gehouden werd, klonk veel bezorgdheid voor het ‘verval van de democratie’ in Zuid-Afrika, de dreiging van grondwetswijziging, toenemende corruptie. O ironie, een nieuwe partij, aangevoerd door een oude elite – die rond Mbeki – wil de macht heroveren door zich op te werpen als de felste verdediger van de democratie, die deze kliek zelf om zeep dreigde te helpen. Wie gelooft nog dat Sarah Palin, die naar voren is geschoven als de felste bestrijder van ‘Washington’ door een denktank in Washington, een fenomeen is? Denk ook aan de vorige Nederlandse minister van asielzaken die bijna 1600 ongelukkigen clementie verleende en nu haar opvolgster verwijt al een kleine 400 uitwijzingen te hebben ingetrokken. De vox populi openbaart zich steeds vaker als een nuttig instrument in de handen van bevoorrechten.

I
De oud-president van de centrale bank in de VS, Greenspan (foto), sprak vorige week van een ‘krediettsunami.’ Alsof het hier een natuurramp betreft. Even vermakelijk is het begrip ‘casinokapitalisme’ – oftewel: met het systeem is niks mis maar de uitvoering deugt niet. Dat klinkt me bekend in de oren. We spreken begin jaren negentig: met het communisme is niks mis maar de manier waarop het werd toegepast liet te wensen over.

II
Meesterzet van de Republikeinen: fingeer een moordaanslag op Obama zodat de angst weer het leitmotiv van de Amerikaanse verkiezingen wordt. Republikeinen wonnen altijd op angst: voor de commies, voor de moslims, voor de democraten, voor de belastingverhoging. En nu voor een burgeroorlog die het gevolg is van een vermoorde president?

Wat lijken ze toch op Zuid-Afrikaanse Boeren in 1994. Geen reportage over de Amerikaanse verkiezingen zonder bange rednecks. De communisten komen! Obama is een socialist, een moslim, een terrorist! Het Armageddon is in aantocht.
De interviewer vraagt: Hoe weet u dat?
Dan volgen er blikken van ongeloof en verbijstering en geen antwoord. Want dat zie je toch aan ‘m – zie je ze denken.

In de maanden voor de democratische omwenteling in Zuid-Afrika beheersten diezelfde beelden veel reportages over het naderende onheil. Zuid-Afrika was uitgeleverd aan de anti-Christ, de duivel heette Mandela. Geen twijfel aan de naderende ondergang.
Ik zie nog de angst in de ogen van de ouders op een school in Johannesburg. Ter discussie stond hoe deze slegs vir blankes skool een beetje plaats zou kunnen maken voor zwarte leerlingen. Niet meer dan tien procent van het totaal. Alleen uit de eigen buurt, dus middle class. Onder strikte voorwaarden en niet nadat er een toelatingsexamen was afgelegd.
‘Ek gaan nie betaal vir twee nie’, schreeuwde iemand.
‘Hulle moet bly in hulle eie wyke’, een ander. Eigen volk eerst.

Toen volgden er verkiezingen en Mandela werd president.
Er wordt vast nog wel eens gekla en geskreeu maar vanmorgen meldt de Johannesburgse Sunday Times dat onderzoek op de voormalige Model c scholen, die dus ooit alleen voor blanken waren, dat tachtig procent van de kinderen vindt dat er nu gelijke kansen bestaan. Dat bijna tachtig procent uit ervaring weet dat kinderen bewust in een multiculturele opstelling werden geplaatst. En dat negentig procent van de ouders gelukkig is met de raciale integratie op school.

Het kan raar lopen. De rednecks weten niet hoezeer ze telkens weer het levende bewijs vormen van dat wat in Zuid-Afrika al wonderen verrichte: een shocktherapie door een overwinning van Obama.

Ik voel me bekneld en hap met regelmaat naar adem in de ruimte die er is tussen de zekerheid dat Barack Obama op 4 november gaat winnen en de angst dat hij alsnog verliest.

I
Heb ik nu goed begrepen dat Arend Jan Boekestijn bij het jongste kamerdebat over ontwikkelingssamenwerking (os) heeft aangekondigd het onderwerp niet meer te zullen aansnijden? Of juich ik te vroeg? Ik hoop het zo! Dan kan er eindelijk echt een discussie over dit onderwerp komen. Nooit meer zwijgplicht omdat je anders de VVD in de kaart speelt want de VVD kaart niet meer mee. Arend Jan, bedankt! (Dat had je destijds in de aanloop naar de Irak oorlog ook moeten doen. Dan had je jezelf minder belachelijk gemaakt.)

II
Zaterdagavond debatteert men in Rondom 10 over de ‘os’. Gisteren belde er een deftig sprekende student uit Leiden die een spreker zocht voor een discussiemiddag over ‘os’. Toen vanmorgen in de tram tot me doordrong dat die discussie er misschien toch komt, of is, realiseerde ik me hoe ingewikkeld het onderwerp is. Helpt het als we de discussie ontdoen van gebakken lucht begrippen en open deuren. Laat ik er twee noemen: armoedebestrijding en capaciteitsopbouw – het zijn de heilige huisjes van de ‘os.’ Weg ermee. Kun je van hieruit met die paar druppels op een gloeiende plaat de armoede bestrijden? Mij lijkt het veeleer een prioriteit om als vertegenwoordiger van het Afrikaanse belang ervoor te strijden dat de markten opengaan, en de beurzen aan Europese en Amerikaanse boeren dicht. Dat diezelfde vertegenwoordiger aarzelende investeerders bij de hand neemt en de wegwijst. Dat Nederlandse vertegenwoordigers in internationale organen optreden als verdediger van het Afrikaanse belang. Dat er coalities worden gesmeed met andere regeringen, in Europa en elders.
En dan de capaciteitsopbouw. Ik loop er in Johannesburg voortdurend tegenaan: workshops, seminars, trainingen. Hoe meer mensen eraan deelnemen, hoe mooier. Vaak treden er Europese trainers aan die alles beter weten. Men richt zich op een middelmaat, nauwelijks op het opsporen van talent. Iedereen wordt van zo’n workshop een beetje wijzer (maaltijden, daggeld en accomodatie inbegrepen), maar niemand steekt zijn/haar kop boven het maaiveld.
Steun het talent. Richt je op de universitaire programma’s, de onderzoeksjournalisten, kunstenaars en schrijvers. Geef geld aan innovatieve initiatieven, niet de spiegeltjes-en-kraaltjes verslaggeving die zich manifesteert in de armzaligste filmpjes die nu als ‘civil journalism’ doorgaan en het misverstand bevestigen dat ze in Afrika de camera niet kunnen hanteren. Wees bondgenoot van diegenen die in Afrika opkomen voor open, democratische samenlevingen, van actievoerders en dwarse denkers.
(En natuurlijk moet er hulp geboden worden als er nood is. Maar wel eerst nadenken hoe je ervoor zorgt dat dat geld niet terechtkomt die de nood nin stand willen houden).

III
Op de radio vanmiddag twee donkere onderwerpen. Een vodou-priesteres en kindsoldaten in Sierra Leone. Brrrrrr.

Vandaag vergadert de Tweede Kamer over de ontwikkelingssamenwerking. Er is een officieel onderzoeksrapport dat vaststelt dat er nogal wat misgaat. Daarop heeft de minister een ander rapport laten samenstellen waarvan de strekking is dat het wel meevalt.
Nergens wordt zo aan het nut van ontwikkelingssamenwerking getwijfeld, geroddeld over alles wat er misgaat en laatdunkend gesproken over collega-organisaties als in de kantines van ontwikkelingsorganisaties. Maar wie publiekelijk aarzelt en vragen stelt, vindt een gesloten front tegenover zich. Opeens is er geen enkele twijfel aan de effectiviteit van de hulp en aan het nut van onze betrokkenheid. Ik koester een diep verlangen naar een open debat maar telkens klinkt de waarschuwing dat dat de VVD in de kaart speelt, of Wilders, of de SP. De jaren tachtig revisited. Wie toen aan Jan Nico Scholten en zijn op zelfvergroting gerichte Afrikabetrokkenheid kwam, ‘speelde De Telegraaf in de kaart.’ En dus werd er gewegen.

In Vrij Nederland van deze week wordt uit de school geklapt over een PvdA onderonsje op het Binnenhof tot steun aan minister Koenders. Volgens dat verslag was daar de kernvraag welke Bekende Nederlander het voor de hulp kan opnemen. Een soort Joop van den Ende, aldus VN.
Dat is windowdressing. De ‘OS wereld’ (jargon voor iedereen die aan ontwikkelingssamenwerking doet) heeft geen vijanden nodig. Ze helpt zichzelf wel om zeep.

I

Meeslepend artikel in de New York Review of Books over de overeenkomsten tussen James Baldwin en Barack Obama. Boeken van de twee beginnen met de vader. Beiden zien in de (afro amerikaanse) kerk een plaats waar de woede een weg vindt. Baldwin realiseert zich na een verblijf in Parijs hoezeer hij zijn Amerikaanse vaderland is toegedaan; Obama’s vrouw wijst daar, met Barack’s instemming, op na een bezoek aan Kenia. Over de geschiedenis van slavernij en segregatie zegt Baldwin: ‘In elk van ons huist de haat.’ Die kan bezit van je nemen  of je kunt hem beheersen, en sturen. Ook Baldwin koos voor het laatste. Misschien gaat Obama nog iets verder: hij overstijgt het negatieve. Zonder de rassenkwestie te verdoezelen. lees daar zijn toespraak naar aanleiding van dominee Wright nog maar eens over na.

II

Dat Nelson Mandela in 2002 stevig was aangevallen in een bestuursvergadering van het ANC was bekend. Nadat hij Mbeki’s centralistische aanpak en zijn Aidsbeleid had bekritiseerd, viel de een na de ander over hem heen. Hoe verschrikkelijk het toeging op die bewuste vergaderingstond gisteren in de Johannesburgse Sunday Times. Een huiveringwekkend verslag van een diep vernederende confrontatie. Defensieminister Moshua Lekota, voorzitter van het ANC, en Mbeki zelf lieten de kameraden hun gang gaan en grepen niet in. Mandela, zo heette het, was een leugenaar en een afvallige. Mandela bezocht daarna nooit meer een bestuursvergadering. Lees het verhaal op: http://www.thetimes.co.za/PrintEdition/Insight/Article.aspx?id=865925