Category Archives: blog

Homo’s kiekn’

Homo’s kiekn’

1

We maakten een reportage voor de krant in Doetinchem. Begin jaren tachtig, Café Verkeerd. Dit was de plaatselijke homosoos die om de week op vrijdagavond een onderkomen vond in een non-descript buurthuis. Het stond nergens aangegeven en dus zochten we die avond een tijdje naar de ingang. Binnen: een bar en pakweg vijftien mannen, de meesten op leeftijd. Stokoud, dacht ik toen.

Continue reading


Een heerlijk leven na het Hiernamaals

Cover. De rechter met de boodschappentas

Hoe ziet de wereld eruit als het Hiernamaals zich stort op een reorganisatie van het Vaticaan, en daarbij een handje wordt geholpen door een ‘overleden herboren vrouw’, een rechter die altijd een boodschappentas bij zich draagt? Alberto Gerardson, een pseudoniem van communicatiestrateeg Bert Breij, geeft daarop een antwoord in God o God! De rechter met de boodschappentas.

Continue reading


Een sponsor van Jacob Zuma wilde dat er een atoombom op Soweto viel.

Foto (c) The South African

Of het me verbaasde? Dat de kosten voor het proces van de van corruptie beschuldigde Zuid-Afrikaanse oud-president Jacob Zuma mede worden betaald door een witte racist, de (illegale) diamanthandelaar Louis Liebenberg. Dat op de vorige week uitgelekte opnamen van een telefoongesprek Liebenberg zes keer het k-woord voor zwarten gebruikt. Dat hij in hetzelfde gesprek betoogt dat het beter was geweest als er na de eerste democratische verkiezingen in 1994 een atoombom op Soweto was geworpen.

Continue reading


Mandaat, Boris Dittrich en de antiapartheidsbeweging

Mandaat

In zijn vorige week verschenen memoires Mandaat verwijst Boris Dittrich naar de antiapartheidsbeweging. Het zijn vooral deze passages die bij mij warme herinneringen opriepen. Nadat hij in 1983 secretaris van het D66 bestuur in Amsterdam was geworden, bond Dittrich de strijd aan met ‘het imago van een elitair clubje witte mensen dat los gezongen was van wat de mensen (in de stad) bezighield’. Hij stelde zich ten doel om ‘maatschappelijke organisaties te bezoeken en hen ervan te overtuigen dat we we elkaar wel degelijk konden versterken.’ De Anti Apartheids Beweging Nederland (AABN) kruiste al snel zijn pad.

Continue reading


Waar ook ter wereld

Kromhoutwerf, Hoogte Kadijk, Amsterdam

Mijn woorden, uitgesproken bij het begin van de Vrijheidsmaaltijd op 5 mei in  de Kromhoutwerf, Amsterdam.

Op 27 april 1994 was het in Johannesburg, waar ik toen net een jaar woonde, 5 mei. Dat klinkt eigenaardig. Wat ik wil zeggen: 27 april is de Zuid-Afrikaanse Bevrijdingsdag.

Ik woonde destijds net een jaar in een wijk nabij het centrum van die stad. Hoewel de officiële uitslag van de eerste democratische verkiezingen pas 10 dagen later vaststond, was duidelijk dat Mandela met zijn ANC zouden winnen. Er was een einde gekomen aan een systeem van wettelijk racisme, van dwangarbeid, tienduizenden politieke gevangenen, gemuilkorfde media, grenzeloze uitbuiting, diepe vernedering, eenzame opsluiting, de doodstraf, krankzinnige bepalingen die zwarte mensen tot minderwaardige wezens verklaarden, met alle gevolgen van dien.

Continue reading


#ImagineMandela-Live! met Yvonne Owuor

Foto: Rachel Corner

De 3e ZAM Nelson Mandela Lezing zal op op zondagmiddag 6 februari worden uitgesproken door de Keniaanse schrijver en opiniemaker Yvonne Owuor. De lezing is onderdeel van een rijk cultureel programma en vindt plaats in het Internationaal Theater Amsterdam.

Op dit moment is nog onduidelijk of er publiek in de zaal mag. Het programma zal in elk geval via livestream te volgen zijn. De kaartverkoop gaat binnenkort van start.

Alle informatie over het evenement hier


Jodenster

Wappies in Rotterdam

Vanmorgen op weg naar Unseen, de jaarlijkse fotomanifestatie op het Westergas terrein bevond ik mij opeens in een menigte en ik dacht wat zijn er al veel mensen voor de manifestatie en toen dat door mijn hoofd schoot belde E over iets, geen idee meer wat omdat mijn aandacht werd afgeleid door een ongeschoren man met een bord waarop Adolf Rutte en Hugo Mengele te lezen was en naast hem een man met een doek met Weg Met De Pedo Elite en een met Unvaccinated Lives Matter en precies tussen hen in, pakweg tien meter verderop, trof mijn blik een vrouw met een Jodenster opgespeld, zo een die ik in mijn kinderjaren op de zolder van opa en oma vond, waar ooit onderduikers zaten die hem daar blijkbaar achter hadden gelaten nadat ze waren verraden en weggevoerd en ik voelde me verstijven, bevangen door een verlangen om iemand alle hoeken van het immense grasveld te laten zien al zou ik niet weten hoe ik dat had moeten aanpakken en ik dacht een hek eromheen en niet meer loslaten en hoe raakten deze mensen zo onherstelbaar beschadigd en waarom pleiten sommigen ervoor dat je in gesprek moet blijven terwijl een isoleercel toch wel het minste is zodat ze even afkoelen en zeker niet tot zinnen komen maar in elk geval weten dat je zoiets niet straffeloos mag zeggen waardoor ze vast gaan roepen dat je in dit land niks meer mag zeggen en daar zou ik het dan zo ontzettend mee eens zijn, maar het probleem is dat je alles mag zeggen, alles, en met je haatdragende, paranoïde, extremistische taal de publieke ruimte mag vervuilen tot aan mijn voordeur aan toe want daar liepen ze een paar uur later ook weer langs.



Waarom staat er nog steeds van Nederlandse joden gestolen kunst op de Universiteit van Pretoria?

Expositieruimte Van Tilburg Collectie, Universiteit van Pretoria

Honderden kunstobjecten werden door de Nederlandse collaborateur Jacob van Tilburg in de jaren vijftig naar Zuid-Afrika verscheept. Hij liet ze na aan de Universiteit van Pretoria.

Continue reading


Bloed en Honing

bloed en honing – ontmoetingen op de grenzen van de balkan

Het onlangs verschenen Bloed en Honing. Ontmoetingen op de Grenzen van de Balkan, is al veelvuldig geprezen in recensies en in de interviews en radiogesprekken met makers Irene van der Linde en Nicole Segers. De Volkskrant riep Bloed en Honing uit tot één van de beste tien fotoboeken van 2020. Het is allemaal meer dan terecht. Het slotstuk van een trilogie die ons eerst langs de grenzen van Europa voerde en vervolgens het veer van Instanbul, de verbinding tussen twee continenten, tot onderwerp koos, is adembenemend en meeslepend. De apotheose die ons door het gedemonteerde rijk van maarschalk Tito voert overtreft de al zeer geslaagde eerdere boeken. De verteltrant en de verbeelding zijn van de hoogste kwaliteit. De aanpak en vormgeving waarin tekst en beeld elkaar niet langer aanvullen maar als het ware in elkaar overvloeien, is revolutionair. Terwijl beide componenten hun eigen waarde vertegenwoordigen, breekt de integratie ervan met de traditionele hierarchie van het (onder)schrift bij een beeld en een plaatje bij een praatje. Er is een volledige gelijkwaardigheid van tekst en beeld, met als resultaat een bijna driedimensionale kijk- en leeservaring waarin de verhalen van de illustere mensen die ons door Kroatië, Bosnië-Herzegovina, Servië, Montenegro, Kosovo, Noord-Macedonië en Albanië gidsen volledig tot hun recht komen. Van Segers, die vele jaren als art director bij ZAM Magazine betrokken was, leerde ik destijds hoezeer beelden hun eigen verhaal vertellen en gedijen in een omgeving waarin de tekst vaak op gepaste afstand blijft. In Bloed en Honing wordt aan dat principe volledig recht gedaan terwijl tekst in wisselende lettergrootte en beeld juist naar elkaar toe kruipen, en soms een enkele regel de zintuigen versmelt. Het is een wonderbaarlijke ervaring.

Continue reading