“Als er één publiek niet kan hebben dat vj’s en presentatrices zich ontpoppen als Zwarte Panters, dan het (TMF, SBS, RTL) publiek dat Simons trok”, schrijft Olaf Tempelman vanmorgen in de Volkskrant.
Wat is dat toch? Waarom ligt het in zoveel reacties op de bagger die Sylvana Simons over zich heen krijgt altijd weer, volledig of op zijn minst een beetje, aan Sylvana Simons zelf? Waarom aarzelen mensen die menen een afkeer van racisme en seksisme in hun DNA te hebben gekerfd om zich onvoorwaardelijk uit te spreken tegen de haatcampagne waarvan zij nu het doelwit is? Waarom eerst benadrukken dat je niet van DENK bent als je afstand neemt van de plaatjes waarop Simons op het lichaam van gelynchte zwarten in het zuiden van de Verenigde Staten is gefotoshopped of een voorstel om haar levend te verbranden? Iemand schreef onder de brief waaronder ik mijn handtekening zette en die gisteren gepubliceerd werd dat de aanhef ‘Lieve Sylvana’ hem ervan weerhield in te stemmen. Want hij vond haar niet lief. Keur jij alleen haatzaaierij tegen lieve mensen af?
Maar wat een ongelofelijke hoeveelheid goeie reacties op die brief die inmiddels vele honderden malen werd gedeeld. Doe dat ook!
Wie zichzelf als een beetje normaal beschouwt verafschuwt bedreigingen. Wie zichzelf als mens serieus neemt neemt stelling tegen bedreigingen. Het dondert niet tegen wie de bedreigingen worden geuit. Zo ben ik bijvoorbeeld ook tegen het bedreigen van politici als Wilders, om maar een gemakkelijk voorbeeld te geven. Bedreigingen zijn het gif van de samenleving. Als je dat gif geen halt toeroept raakt onze bodem blijvend vervuild. Groeien de generaties na ons op in een samenleving met verziekte sociale verhoudingen. Dat laten we niet gebeuren!