Dat was bij de 1 minuut en 14 seconden durende trailer van Long Walk to Freedom (zie YouTube), de verfilming van Nelson Mandela’s autobiografie, die gisteren werd gelanceerd, al snotteren. Ik schiet snel vol als het om Mandela gaat. Misschien is het een idee om straks bij elk bioscoopkaartje een pakje Kleenex cadeau te doen.
En toch was er iets onuitstaanbaars aan deze trailer, iets dat zich al in de eerste seconden manifesteerde. ‘It only takes one man to change the world’, staat er op het scherm te lezen voordat Mandela aan zijn cinematografische wandeling begint.
Als onze held de premiere in januari 2014 nog mag meemaken, is hij vermoedelijk te beleefd om bij het lezen van deze zin demonstratief de zaal te verlaten. Want wat uit alle teksten en toespraken van Mandela schreeuwt is de noodzaak van een collectief, het belang van organisatie, de waardering die hij koestert voor het zuivere handwerk, opbouwen, nadenken, discussieren, niet over 1 nacht ijs gaan. En nooit denken dat jij het in je eentje voor mekaar krijgt. Dat besef is geen uitdrukking van valse bescheidenheid. Ook zal Mandela het belang van individuen, en hun vermogen om een verschil te maken, nooit ontkennen. En het is geen oproep om voor je verantwoordelijkheid weg te, lopen. Maar voor het veranderen van de wereld is meer nodig dan de dadendrang van een man.