Mijn rechtervoet en onderbeen zijn in een kilozware laars verpakt nadat een bacterie toesloeg in de wond die een kleine operatie aan mijn enkel eind april naliet.
In Kaapstad kon ik hier meer lopen en werd met spoed opgenomen. In het ziekenhuis is de bacterie getraceerd en ter dood veroordeeld. Het vonnis is inmiddels voltrokken en ik ben terug in Johannesburg.
Bewonderend word ik, of liever: mijn been, aangekeken op het terras van Cafe Europa. Ik heb mijzelf op een cappucino met worteltaart getrakteerd en lees de krant. Bij het afrekenen vraagt een ober: ‘Is er wat met Uw voet?’ Terwijl ik uitleg wat er gebeurd is – waarom praten mannen toch zo graag over hun ongemakken? – komen ook de andere obers meeluisteren. Dan trekt de vragensteller de linkerpijp van zijn broek omhoog en zegt dat het donkere plekje onderaan zijn been jeukt. Op geleerde toon leg ik uit dat me dat een kleine bloedstolling onder de huid lijkt, dat het waarschijnlijk geen kwaad kan maar dat hij er toch goed aan doet om het even na te laten kijken.
Mijn advies maakte diepe indruk. Dokter Jopie in actie.