Amnesty

amnesty
Ierse aanhangers van Amnesty demonstreren voor het recht op abortus. Ook dat is een nieuw strijdterrein voor de organisatie

Ergens in de jaren tachtig heb ik op het Amsterdamse COC-kantoor meegepraat over het opzetten van een kleine lobby richting Amnesty. Deze organisatie weigerde toen op te komen voor vervolgde homoseksuelen. Men beriep zich daarbij op Het Mandaat – ik schrijf het bewust met hoofdletters want men deed er heel gewichtig over – dat zulks niet zou toestaan. Homo’s en lesbo’s werden niet vervolgd op grond van een overtuiging, zo redeneerde men. En dan zocht je het verder zelf maar uit. Of het aan de lobby lag die op het COC kantoor werd uitgedacht, of aan andere invloeden, geen idee maar Amnesty bond in en pakte uit met een afdeling op het hoofdkantoor in Londen die zich inspant voor vervolgde homoseksuelen. Er zat me in die tijd nog iets anders dwars: Amnesty weigerde om oproepen tot vrijlating van Nelson Mandela te ondertekenen. Die had er met zijn beweging begin jaren zestig voor gekozen om na decennia van vreedzaam protest de wapens op te pakken. Met mate en (militair-strategisch) doelgericht maar dus niet langer geweldloos., was het motto. Toen zowat de hele wereld om Mandela’s vrijlating schreeuwde, hield Amnesty zich stil. Niet alleen homo’s maar ook gewapende vrijheidsstrijders vielen buiten de boot. En opnieuw kwam dat door Het Mandaat. Tussen Mandela en Amnesty kwam het eigenlijk nooit helemaal goed. Toen de organisatie hem een onderscheiding wilde opspelden als uitdrukking van Wiedergutmachung moest Nadine Gordimer hem overhalen. ‘Doe het nou maar, ze bedoelen het goed’, zou de schrijfster hem hebben toegevoegd. Wat een feest dat Amnesty dwars tegen een stevig georkestreerde campagne in gisteren besloot om op te komen voor de decriminalisering van prostitutie. Uit deze beslissing spreekt dat Amnesty vindt dat mensen rechten hebben, ook al doen ze dingen waarmee je het grondig oneens bent en die je ronduit afkeurt. Zo’n standpunt spreekt voor zich voor een mensenrechtenorganisatie maar is in het licht van bovenstaande geschiedenis toch pikant. De Hollywood-branch van de Christen Unie, Elma Drayer en Lodewijk Asscher hebben het nakijken.