Als ik deze regels optik, galmt de laatste oproep tot waakzaamheid van het Ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Nederlandse voetbalfans nog na in mijn hoofd. Aanleiding is een tussen het puin in Bagdad gevonden brief met plannen voor een El Quaeda aanslag tijdens het WK in Zuid-Afrika. De alarmbellen slaan aan, plannen worden gewijzigd en vluchten afgezegd. We staan stijf van de angst. Er is maar één gek nodig om het hele feest te verzieken. Dat is in het land van Volkert van der G., Karst Tates, Mohammed B. en de Damschreeuwer de hoogste wijsheid.
Dan volgen de commentatoren, onheilsprofeten van het ergste soort. Meestal heten ze Johan Derksen. Reis niet naar Zuid-Afrika!, roepen ze. In hun kielzog treden de WAG’s, de ‘wives and girlfriends’, nooit boyfriends, van onze voetbalhelden, die aankondigen het levensgevaarlijke Johannesburg te zullen mijden. Doorgaans heten die Sylvie van der Vaart.

Ze weten het zeker. Wie zich naar Zuid-Afrika waagt, wacht eeuwige stormen boven Tripoli. Dan volgen de vulkanische aswolken die zich precies boven de luchtwegen naar het zuiden hebben samengetrokken. Op de vliegvelden van Johannesburg en Kaapstad staan de zakkenrollers en de autokapers, piraten en kindsoldaten, babyverkrachters en mensenhandelaren klaar. Op weg naar het hotel trekken de rassenrellen aan je voorbij. Het eerste fluitsignaal moet dan nog klinken. De vlaggetjes op de auto’s, de constructiewerkzaamheden langs de snelweg en de massa’s mensen in een shirt van Bafana Bafana ontgaat ze.

Het zijn, onder veel meer, de websites van uitgeweken, doorgaans blanke Zuid-Afrikanen, die de westerse angst voor een aankomend Armageddon voeden. Op deze sites rechtvaardigen de Wegtrekkers hun afscheid van het geboorteland door het voor te stellen als een horrorfilm. Elke ramp moet hun gelijk bewijzen. Ze delen met hun Europese vrienden een beeld van het continent waar niets werkt en dat uitsluitend door charitas in leven gehouden wordt. Ze koesteren de Afrikaanse broertjes en zusjes van onze eigen Ruben die ongegeneerd voor de camera worden gesleept om ons hun verhaal van ziekte en wanhoop te vertellen.

Daarom mag het WK niet slagen. Want Afrika’s succes is hún verlies, een zelfbewust continent hun ergste nachtmerrie.

(editorial ZAM Africa Magazine, jaargang 14, nummer 2)