De Advertising Standards Authority , zeg maar de Reclame Code Commissie van Zuid-Afrika, onderzoekt klachten van televisiekijkers over een commercial van Omo. Daarin wordt bij allerlei mensen aangebeld met de vraag of ze het wasmiddel in huis hebben. Als dat het geval is, krijgt men een shirt vol vlekken. Wie het na een goede wasbeurt weer sprankelwit heeft krijgt een prijs. So far, so good. Alleen de zwarte kandidaten wassen doorgaans op de hand terwijl blanke wassers het shirt in een machine stoppen. Ook zouden blanke vrouwen (ja, er komen ook alleen maar vrouwen in beeld, maar daar is nog niet tegen geprotesteerd) hogere prijzen incasseren dan zwarte. Dat laatste wordt door Eddie Mkuchane, de woodvoerder van Unilever, met kracht ontkend. Het verschil in aanpak – handwas of in de machine – is er wel, maar dat gebeurt als je op de bonnefooi bij mensen aanbelt. Zwarte vrouwen wassen nu eenmaal op de hand terwijl blanken een automaat hebben (of een zwarte vrouw in dienst, maar dit terzijde), aldus Mkuchane. De commercial laat dus de werkelijkheid zien. Die is wellicht ongemakkelijk, maar moet Omo de werkelijkheid negeren? Je zou zeggen van niet, maar dat brengt me dan op de commercials van bierbrouwerijen. Daarin zie je gezellige cafe’s waarin zwarten en blanken mannen gezellig met elkaar in gesprek zijn, elkaar op de rug slaan en proosten. Waar zijn die cafe’s?