Vrijdagnacht is Keith Goddard overleden en sindsdien stromen de condoleanceberichten en herinneringen mijn inbox binnen. Wat had ie veel vrienden!
Keith was directeur van GALZ, de Gays and Lesbians of Zimbabwe, een van de moedigste organisaties die ik ken. Na Mugabe’s homofobe uitval in 1995 verlieten de meeste blanke leden de drie jaar eerder opgerichte organisatie. Ze waren bang geworden al hadden ze daar weinig reden toe. Mugabe had geen probleem met blanke homo’s – die rare sexuele voorkeur zit immers in de aard van het blanke beestje – maar riep de gelijkslachtelijke liefde tot ‘onAfrikaans’ uit. Ook betitelde hij het gedrag van homo’s als ‘erger dan dat van beesten.’ In Artis weten ze wel beter.
De ironie wil dat dankzij Mugabe GALZ kon worden overgenomen door zwarte leden die minder last hadden van angstgevoelens maar zich door de uitspraken van ’s lands leider dermate gekwetst voelden dat ze de strijd aangingen.
Keith was een van de weinige blanken die de organisatie trouw bleef en mede dankzij zijn scherpe inzicht en strategisch vermogen al snel tot directeur werd benoemd. Sindsdien heb ik hem vele keren ontmoet in Harare, Amsterdam en Johannesburg. Analyse op de lippen, glas rode wijn in de linkerhand, sigaret in de rechter en meestal een shawl om, ook al vielen de mussen dood uit de boom van de hitte. Onder zijn leiding kwam een lange stroom talentvolle zwarte activisten tot wasdom en verwierf GALZ groot internationaal aanzien. Dat homoseksualiteit in Afrika zo’n fel besproken onderwerp is – gisteren nog werd in het Ugandese parlement een ‘wet tegen homoseksualiteit’ ingediend, een reactie op de snel groeiende homobeweging in dat land – is niet in het minst de verdienste van Keith.
Keith zou de Ugandese campagne tegen homo’s in stilte hebben toegejuicht. ‘Je organisatie groeit van een beetje weerstand’, vertelde hij me in 1995.