Maandagavond 30 november 2020 zendt de VPRO The Hunt for Gadaffi’s Billions uit. De documentaire van Misha Wessel en Thomas Blom vertelt het verhaal van een van de grootste wegsluisoperaties uit onze geschiedenis. In de aanloop naar zijn val in oktober 2011 besluit kolonel Gadaffi een deel van zijn vermogen in Zuid-Afrika te parkeren. Voor het geval dát. Na zijn dood zoeken premiejagers naar dit vermogen. Schattingen lopen uiteen maar het is aannemelijk dat het om miljarden dollars gaat.
In een opiniestuk dat NRC Handelsblad vandaag, woensdag 7 oktober 2020, publiceert, reageert Arne Doornebal op een recent onderzoek dat zou uitwijzen dat Nederland in de afgelopen jaren asiel verstrekte aan enkele honderden Oegandese ‘nep-homo’s’.
Syb de Lange (foto collectie familie De Lange)
In 2018 overleed Syb de Lange. Hij was dominee en studentenpredikant, twee begrippen die werelden vertegenwoordigen waarvan ik weinig persoonlijke weet heb. Studeren deed ik amper, geloven nooit, althans niet in een God. De Lange, die 88 werd, was ook homoseksueel. Daar kan ik wel een beetje van meepraten.
Felix Meritis, ooit de broedplaats van vrijdenkers en na de Tweede Wereldoorlog het hoofdkwartier van de Communistische Partij van Nederland (CPN), is opgeknapt en officieel heropend. Onder het herstel van de oude burcht liggen de voetstappen van mijn jeugd.
Dit is Dr. Brenda Hattingh. Deze Zuid-Afrikaanse noemt zichzelf een leadership coach en een mentor. Maar ze is ook een motivational speaker en de uitvinder van een nieuw ‘succes DNA’.
In werkelijkheid is dr. Hattingh een dwaallicht. En een profiteur. Of een oorlogswinstmaker.
Dat zit zo. Deze week verscheen van haar het boek Life Lessons from Nelson Mandela about lockdown. De vergelijking tussen enkele maanden relatieve vrijheidsbeperking met 27 jaar gevangenschap is sowieso al een tikkeltje pervers maar misschien verkoopt het. Ronduit misselijkmakend is de volgende flaptekst: ‘Nelson Mandela was in prison for almost 28 years. He entered his ‘lockdown’ period as an angry, revengeful terrorist and murderer with a dream and a vision. He emerged as a renewed, inspiring leader, became President of South Africa, and set a new tone for forgiveness’.
Van de corona naar de verzoening, ook handig om daar een graantje van mee te pikken in een tijd van black lives matter, moet Dr. Hattingh gedacht hebben. Mandela saw it all. Sluit jezelf een tijdje op en weg is de woede. Hattingh biedt aan boze, zwarte, haatdragende ’terroristen’ en ‘moordenaars’ een panacee voor een opstandige inborst.
In de VS zitten honderdduizenden zwarte mensen in de gevangenis. Niet zelden onschuldig, vaak voor een klein vergrijp. Overal in de wereld regent het in de media verhalen van etnisch profileren en politiegeweld, van institutioneel racisme. Wat een heerlijke en geruststellende gedachte dat de slachtoffers, als ze ooit vrijkomen, als herboren vredestichters de samenleving binnenwandelen.
Ik ben bang dat Dr. Hattingh denkt dat ze voor Nelson Mandela een monument opricht. In feite besmeurt ze zijn nalatenschap alvorens deze omver te trekken.
Voor kickboksen heb ik nooit enige belangstelling gehad. De sport kwam alleen, en alweer een flinke tijd geleden, ter sprake in relatie tot de kleindochter van een vriendin die verkering met Badr Hari had gehad. Tot groot ongenoegen van oma en de rest van de familie. De reputatie van de kickbokser was, zacht gezegd, niet vlekkeloos.
Een klein voorval genas mij in 1998 van een in de loop der jaren opgebouwde afkeer van wat ik onder intimi het roze bloemencorso noemde. Ik had die toch door de grachten verschillende keren waargenomen en nooit gebeurde er iets nieuws. Wie er behoefte aan heeft, moet beslist meedoen of kijken maar aan mij was het niet besteed. Ik voelde me toch wel vrij. Het was me te commercieel. Het was zo weinig politiek, zo anders dan de eerste Gay and Lesbian Pride March die in oktober 1990 door Johannesburg trok en waarin ik meeliep. Daar ging het nog over iets – homoseksualiteit was in Apartheid Zuid-Afrika bij wet verboden.
Gisteravond heeft de Tweede Kamer een motie aangenomen die de Zuid-Afrikaanse pogingen om het land eerlijker te verdelen de wacht aanzegt. De motie werd ingediend door Martijn van Helvert (CDA) en Kees van der Staaij (SGP). Het uitgestoken vingertje wijst tegenwoordig in extreemrechtse richting.
Familiekiekjes documenteren een epische tocht aan de vooravond van WOII van een door de nazi’s bezet Polen naar Zuid-Afrika.
De technische universiteit in Eindhoven gaat de komende tijd uitsluitend vrouwen aanstellen als hoogleraar. De pikorde is – heel voorspelbaar – onmiddellijk in het geweer gekomen: discriminatie!
Ik ben in mijn Johannesburgse jaren een liefhebber geworden van het Afrikaner begrip regstellende aksie. Er is namelijk niets discriminerends aan pogingen om een streep onder uitsluiting te zetten en te herstellen wat hierdoor kapot is gemaakt. Het begrip duidt ook zoveel beter dan het gemankeerde ‘positieve discriminatie’ wat de bedoeling is. En laat weinig ruimte voor verwarring.